ยายฟูม สุขศรี หญิงชราบ้าน....มาติดต่อขอรับขาเทียม ด้วยวัยที่ชรามากแล้ว ทำให้ยายหูตึงมาก เวลาที่เราคุยกับยายต้องเอาปากไปพูดกรอกหูยายทุกครั้ง ทั้งที่ยายฟังออกบ้างไม่ออกบ้างแต่ยายก็ตอบรับและคุยกับพวกเราด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้มตลอด ยายถูกตัดขามาได้ปีกว่าแล้ว ด้วยเหตุเพียงเล็กน้อยคือ “หนามตำเท้า” ไม่กี่วันแผลก็อักเสบ แล้วยายก็ถูกตัดขาในที่สุด ชีวิตในช่วงหลังจากนั้นของยาย จากเคยเป็นคนเดินไปทำอะไรเองมาตลอด ต้องมาใช้การ ถัดก้นไปกับพื้น เพื่อการช่วยเหลือตัวเอง ยายใช้มือสองข้างต่างเท้าที่เคยเหยียบเดินไปไหนต่อไหน แกยกอุ้งมือทั้งสองข้างที่หยาบหนาเป็นรอยแตกยับจากการค้ำพยุงยกตัวให้พวกเราดู และบอกว่า “ยายรอวันที่จะมีขาเหมือนเดิมมานานแล้ว” อย่างน้อยให้ลูกหลานได้เห็นยายยืนได้อีกครั้งจะได้ไม่เป็นภาระของใคร ในวันที่เราให้ยายทดลองยืนด้วยขาเทียม ยายฟูมพยายามอย่างมากที่จะก้าวเดินด้วยขาใหม่ ทั้งที่เจ็บเข่าอีกข้างมากเพราะโรคข้อเข่าเสื่อมแทบจะเดินไม่ไหว ยายก็ยังพยายาม ขณะฝึกเดินด้วยขาเทียมยายเหลือบไปเห็นรูปที่ฝาผนังห้องฝึกเดิน ยายถามเราว่า “ผู้หญิงในรูปคือใคร?” ลูกสาวยายพยายามตะโกนบอกแกว่า “แม่พระเจ้าอยู่หัว..ผู้ที่คิดให้ทำขาเทียมให้คนพิการที่ยายใส่อยู่ไง ” หลังฟังลูกสาวแกบอก แกยกมือท่วมหัวไหว้ผู้ที่อยู่ในกรอบรูปนั้น แล้วเรียกฉันให้ถ่ายรูปแกกับกรอบรูปใบนั้นให้ที จะเอาไว้ให้ลูกหลานดู “แม่พระเจ้าอยู่หัว..ในวันที่ยายยืนด้วยขาเทียมที่เพิ่นให้”
....
.....
.....
