จูงลูกเที่ยวทะเล ปี 3 (ขอเล่าเรื่อง ฮา ฮา)

ถ้าใครเคยอ่าน ทริปเรายังคงมุ่งมั่นที่จะตามใจเด็กดอย...ที่อยากเห็นทะเล อยากเล่นทะเล และนี้ก็เป็นอีกครั้งที่มีเด็กมีเด็กดอยไปทะเลครั้งแรก (เซน) ลูกของแม่แจ่ม ไม่เคยไปทะเลเลย และเป็นเด็กที่สุขภาพไม่ค่อยดีตั้งแต่แรกเกิด (คลอดก่อนกำหนด) ครอบครัว สิทธิศักดิ์ ลังเลจนวินาทีสุดท้ายกลัวว่าเซนและแม่แจ่ม จะดูแลกันและกันไม่ได้ น้องเซนเป็นคนที่เมารถมาก (เมาทั้งแม่ทั้งลูก) เคยเดินทางจากด่านซ้าย – เลย 80 กิโลเมตร + 90 โค้ง     อ๊วกแตก ตลอดทาง ครั้งก่อน แม่แจ่มถูกมองว่าหยิ่งเรียกไม่หัน (เมาเรือประคับประคองหน้าให้ตรงไว้ตลอด) ก่อนไป คุณหมอสุ ก็ให้ยาและคำปรึกษา เพื่อให้รอดตลอดทริป (หมอเข็ดแล้ว เด็กพวกนี้ซนมาก รอบนี้จึงไม่ไปด้วย) สุดท้ายเซนก็ได้มติจากครอบครัวว่า อนุมัติ...ไปได้ ขอเล่าเรื่อง ฮา ฮา ขอทริปนี้ให้ยิ้มกันนะ รถออกเดินทางจากด่านซ้าย เวลา 4 ทุ่ม ก่อนออกเตรียมขึ้นรถเป้าหมายคือ หัวหิน จังหวัดประจวบศีรีขันธ์  “ถึงนครไทยแล้วแวะปั้มน้ำมัน พาลูกฉี่หน่อยนะ” (ตกลงจะไปพิษณุโลกหรือหัวหินค่ะแม่) 

2 ชั่วโมงผ่านไปรถก็จอดพัก แม่พึ่งตื่นลงจากรถพาลูกเข้าห้องน้ำแต่.....ร้องเท้าข้างซ้ายสีเขียว (ของลูกตัวเอง) ข้างขวาสีแดง (ของลูกคนอื่น) เพื่อนทักแล้วแต่........แม่ยังกล้าใส่จนถึงห้องน้ำนะ

พอไปถึงหาด เด็กๆ ก็วิ่งลงทะเล และเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน พ่อ – แม่ อยากพาลูกๆ นั่ง Sofa boat (เป็นที่นั้งแล้วลากด้วยเรือ คล้ายๆ banana boat)  แต่พ่อ – แม่กลัวลูกไม่ปลอดภัยกลัวว่าลูก๐จะกลัวแต่พอไปจริงๆแม่กรีดๆๆๆๆจนเสียงแหบ ลูกๆบอกว่า “สนุกที่สุดในโลกเลยแม่” มีคำว่าในโลกด้วย แม่ซีดจะแย่อยู่แล้ว

ตกเย็นไปกินข้าวกันที่ตลาด แต่ไปกันคนละเวลา มีคนหวังดีสั่งอาหารเผื่อเพื่อน แต่....เพื่อนไม่ไปกิน กินเองคนเดียวจนหมด  กลับมาปวดแน่นท้องที่พักก็ติดริมทะเล วิวสวย ลมดี เหมือนอยู่กลางทะเลเลยนะ แต่พอไปห้องเล็กๆ ร้อนก็ร้อน มีแต่หน้าต่าง แต่เปิดไม่ได้ (เปิดไปเจออีกตึก) อยากย้ายที่พักแต่ห้องไม่พอ เจ้าของที่พักไม่ถูกกันอีก บอกว่าถ้าพักที่นี้ห้ามพักที่อื่น ถ้าพักที่อื่น ห้ามพักที่นี้ ก็ต้องจำยอมนอนไป (วันหยุดยาวที่พักเต็ม) ยอมแบบร้อนๆ แคบๆ และหวั่นๆ (กลัวพายุพัดลงทะเล)  ขณะเดินทางท่องเที่ยว เด็กท้ายรถ ทั้งร้อง ทั้งเต้น พ่อ – แม่พากันสลบไปตามๆกัน เก็บแรงไว้ พาลูกเที่ยว  ไปตลาดน้ำสามพันนาม เดินเที่ยวจนรอบ เหนื่อยอยากพักเย็นๆ  มีรถรางพาเที่ยวแบบไม่ต้องเดิน แต่อยู่ตรงจนเริ่มต้นด้านหน้า เดินตลาดน้ำ 1 รอบแล้ว เลยพาลูกไปขึ้นรถราง รถรางพาวนตลาดไปครึ่งตลาดแล้วก็แจ้งลูกค้าว่าให้ลงจากรถเดินครับเดิน เดินต่อได้เลย “ก็ฉันเดินจนรอบแล้ว ขอนั่งกลับไปที่เดิมได้ไหม” ไม่ได้!” ต้องพาลูกเดินซ้ำอีก ครึ่งรอบตลาดเหนื่อยอีก  เพิ่มไปอีกครึ่งรอบ ชนะครอบครัวอื่นไปเลย

กลับมาถึงบ้านหลับเป็นตายหลายวันได้ยินแต่เสียงลูกปลุก “แม่ๆๆสนุกที่สุดในโลกเลน ปีหน้าไปใหม่นะ”  จ้าๆๆๆๆๆๆๆลูก  การเดินทางในครั้งนี้ทำให้เราได้รักกันเพิ่มมากขึ้น คนเราจะรักกันก็ตอนลำบากนี้แหละ จึงมีคำนี้ ร่วมทุกร่วมสุข